Tym razem zacznę od być może nieco absurdalnego pytania: co robicie o 3:47? Ci, którzy rozpoczynają pracę o 5-6 rano powoli budzą się, by zdążyć do swoich miejsc pracy. Przeważnie jednak odpowiedź jest jedna i ta sama - dla większości ludzi jest to jeszcze pora głębokiego snu. No chyba, że cierpi się na bezsenność to już inna sprawa... Miałam w swoim życiu czas, gdy oglądałam o tej porze "Miasteczko Twin Peaks", ale to nie jest tematem tego tekstu ;) .
Co będziesz robić za 10 lat? Jak siebie widzisz w przyszłości? Kim będziesz? Takie pytania niejednokrotnie padają w różnych rozmowach kwalifikacyjnych. Oczywiście nie sposób znać na nie jakiejkolwiek odpowiedzi, a tym bardziej poprawnej. Dekada to ogrom czasu, dla niektórych osób niemal nie do wyobrażenia, szczególnie w młodym wieku. A gdyby tak zadać analogiczne pytanie muzykom, zmieniając "robić" na "grać"? Ciekawe jakie byłyby reakcje...
W ciągu dziesięciu lat może się zmienić niemal wszystko - życiowy cel, codzienność, czy też w przypadku artysty podejście do tworzonej przez siebie sztuki. Nowojorski Genghis Tron, specjalizujący się w dźwiękach hałaśliwych i eksperymentalnych, nie wydawał płyt przez trzynaście lat. Gdy większość fanów założyła, że już po wszystkim, muzycy postanowili niespodziewanie powrócić z trzecim albumem, który może okazać się dla nich przełomowy.
W zdecydowanej większości sytuacji pandemia postrzegana jest jako blokada pewnych działań i niemoc realizacji planów. Zdarzają się jednak przypadki, w których pomaga ona znaleźć czas na pewne sprawy, na które wcześniej nie miało się czasu. Dzięki zatrzymaniu pewnych działań czas na powrót do Tomahawk znalazł Mike Patton, który będąc zmuszonym do pozostania w domu nagrał wokale i napisał teksty na nowy album grupy, pierwszy od ośmiu lat. Co z tego wyszło?
Astigmatic Records zaskakuje coraz bardziej. Po bardzo ciekawej publikacji archiwalnych nagrań Henryka Debicha, nadszedł czas na porcję orientu. Nakładem wytwórni w miniony piątek ukazał się singiel pakistańskiego kwartetu Jaubi, który zaprosił do współpracy Marka Pędziwiatra z EABS , Tenderloniousa i legendę beatowej sceny Los Angeles - The Gaslamp Killer.
Pył, który dał się poznać miłośnikom niebanalnego podejścia do instrumentalnego, transowego grania wraca z drugim wydawnictwem. Następcą imiennego debiutu stał się niespełna dwudziestominutowy minialbum. Choć to dzieło bardzo zwarte w formie, to zdecydowanie mieniące się różnorodną paletą barw i emocji. Gdyński kwartet podjął na tej płycie ryzyko odejścia od wypracowanej wcześniej estetyki. Czy faktycznie obrócił wszystko w pył?
Mieszka w Londynie i nie wyobraża sobie żyć w innym miejscu na świecie. Świetnie śpiewa i w swoich utworach przekazuje uniwersalne emocje, jednocząc fanów różnych gatunków. Jej debiutancki album "Forever Blue" był jedną z moich ulubionych płyt 2020 roku. A.A.Williams nie tylko porusza duszę swoim głosem i wrażliwością, ale ma też bardzo dużo do powiedzenia.
Lubisz międzygatunkowe wycieczki, ale najbardziej pasuje ci gitarowy wykop, wokalna różnorodność i energetyczne granie? Posłuchaj DVNE. Szkoci opublikowali właśnie swój nowy album, będący kontynuacją EPki "Omega Severer" z ubiegłego roku i jest to fantastyczny materiał.
O międzynarodowym kolektywie Crippled Black Phoenix miałam już okazję opowiadać Wam przy okazji występu grupy w Inowrocławiu na festiwalu Ino-Rock w 2019 roku, a także w recenzjach dwóch ostatnich wydawnictw zespołu - "Great Escape" z 2018 i "Ellengaest" z 2020 roku. Myślę, że jest wśród was całkiem spora grupa osób, która chciałaby dowiedzieć się czegoś więcej o muzykach tworzących tak różnorodną, a jednocześnie charakterystyczną muzykę.
Pochodzą z zapierającej dech krainy, pełnej dziewiczych obszarów, charakteryzującej się surowym klimatem. Syberia to niezwykle inspirujące miejsce na Ziemi, o czym mogli przekonać się wszyscy, którzy mieli już styczność z twórczością Nytt Land. Natasha i Anatoly Pakhalenko kochają podróżować i docierać w nowe miejsca ze swoją twórczością.
Nagranie albumu akustycznego, który nie będzie zawierał tylko okrojonych z brzmieniowych smaczków i ozdobników wersji utworów, zaprezentowanych w delikatnej, gitarowej lub fortepianowej formie z dominacją wokalu to zadanie niezwykle wymagające. Bardzo łatwo w tym przypadku popaść w banał, szczególnie porywając się na wykonania kompozycji innych artystów, nie wspominając już o wielkich gwiazdach cenionych przez kolejne pokolenia fanów na całym świecie. A.A. Williams przygotowując "Songs From Isolation" rozwiała wszelkie ewentualne obawy niedowiarków i poradziła sobie z takim zadaniem fenomenalnie.
Jest perkusistą, w wolnych chwilach rysuje. Współpracuje z artystami z różnych muzycznych kręgów, jest otwarty na eksperymenty. Współtworzy LASY, Llovage, MU, Perfect Son i delay_ok grał tez z Reni Jusis. Jacek Prościński to postać znana i ceniona, nie tylko na trójmiejskim muzycznym podwórku. Artysta poszukując nowych środków wyrazu postanowił nagrać album solowy.
Psychodelia, sludge, doom i grunge na jednej płycie? Niejednokrotnie bywa tak, że co za dużo, to niezdrowo. Jak jest w tym przypadku? Sopocki Aleph gra muzykę nieoczywistą, której warto przyjrzeć się bliżej. Właśnie ukazał się pełnowymiarowy debiut grupy.
Warszawa, Klub Progresja, ósmy grudnia 2019 roku. Na scenie kolejno A.A. Williams, Brutus i Cult Of Luna. Ten wieczór był jednym z najbardziej emocjonalnych spośród wszystkich koncertów, w których miałam przyjemność uczestniczyć, o czym opowiadałam w relacji z wydarzenia. Każdy z trzech koncertów tego wieczoru był fenomenalny, ale występ belgijskiego tria poruszył mnie do tego stopnia, że gdy muzycy zeszli ze sceny, pobiegłam na stanowisko z merchem nabyć ich albumy i zamienić kilka słów z artystami. Wspomnienia pozostają żywe do dziś.
Gdy robi się coś od dłuższego czasu regularnie, z małymi przerwami, z biegiem czasu staje się niesamowicie nudnym i wtórnym zajęciem. I nie ma tutaj znaczenia, czy jest to praca w biurze, porządkowanie, czy granie muzyki. Oczywiście można pozostać wiernym temu, co wypracowało się przez lata i rzetelnie wykonywać to samo przez dziesiątki lat, jak chociażby AC/DC, w zdecydowanej większości przypadków chce się jednak coś zmienić, choćby dla własnej satysfakcji i rozwoju. Tą drogą poszli muzycy Batushki, którzy postanowili przekroczyć black metalowe ramy i poszukać inspiracji nieco dalej. Ich nowy album zaskoczy niejednego miłośnika ekstremalnego grania.
Kolejnym bohaterem cyklu trzynastu niestandardowych pytań jest Mick Moss i jego alter-ego, Antimatter. W stworzonej na potrzeby inowrocławskiego festiwalu Ino-Rock biografii zespołu pisałam, że nie ma drugiego takiego wokalisty jak Mick Moss. To najszczersza prawda. Artysta od ponad dwóch dekad czaruje swoim wyjątkowym głosem i charyzmą, poruszając serca muzyką pełną mroku i melancholii, przekazując w tekstach ogrom emocji, doznań i przeżyć. Każde spotkanie z nim na koncertach jest wyjątkowym przeżyciem.
Pandemiczny czas dla osób, które brały regularnie udział w koncertach, wyjeżdżając w trasy kilkadziesiąt razy w roku (rekordowa liczba to w moim przypadku wynik bliski siedemdziesięciu osobnych występów, nie wliczając koncertów festiwalowych) jest prawdziwą traumą. Brak kontaktu z muzyką na żywo, z zespołami i innymi fanami doskwiera i odbiera radość, a niejednokrotnie i sens życia - zarówno słuchaczom, jak i artystom. Miłośnicy ciężkich brzmień i black metalowej ekspresji niemal z euforią przyjęli więc informację o planowanym spektaklu w warszawskim Palladium, podczas którego na scenie teatru zagrały trzy polskie zespoły. Bilety wyprzedały się ekspresowym tempie, a sobotni wieczór był jednym z najprzyjemniejszych w ciągu ostatnich miesięcy.
Ta walijska artystka dała się poznać szerszemu gronu miłośników ambitnego popu w 2015 roku za sprawą debiutanckiego albumu "Confessions Of A Romance Novelist", na którym gościnnie wystąpili Bernard Butler oraz członkowie Manic Street
Preachers i Simple Minds. Po sześciu latach wokalistka, multiinstrumentalistka i producentka The
Anchoress wraca z drugą płytą, niosąc ogrom emocji i pięknych melodii.
Uwaga fani Batushki! Zespół postanowił udostępnić przed premierą odsłuch swojej nowej płyty. Album będzie nosił tytuł "ЦАРЮ НЕБЕСНЫЙ" / "CARJU NIEBIESNYJ"/ "HEAVENLY KING" i ukaże się na rynku w piątek 19 marca.
Wokalista, kompozytor, autor tekstów, wnikliwy obserwator rzeczywistości. Artysta otwarty, poszukujący nowych wyzwań i środków wyrazu. Paweł Przyborowski przede wszystkim jednak pisze piosenki, które skłaniają do refleksji i pozostawiają słuchacza z uczuciem niepokoju.
BirdPen to zespół założony przez Mike'a Birda i znanego nieco bliżej w działalności w ramach Archive Dave'a Pena. Artyści właśnie wydali swój szósty album "All Function One", o którym opowiadałam kilka dni temu (recenzja TU). Przy okazji tej premiery nadarzyła się też sposobność przepytania muzyków pod nieco innym kątem.
Występy w klubach i salach koncertowych, interakcja z publicznością, spotkania z fanami - kto by pomyślał, że nadejdą czasy, gdy tęsknota za tymi aktywnościami będzie się przedłużać w nieskończoność. W niezmiennie doskwierającej pandemicznej rzeczywistości udział w koncercie zagranym na żywo przed publicznością to prawdziwy luksus. Mieszkańcy Trójmiasta otrzymali taką szansę w miniony piątek - w Teatrze Na Plaży siedzącej na sali publiczności swój solowy album zaprezentował Jacek Prościński. Pierwszy koncert na żywo w 2021 roku stał się faktem i było to fantastyczne doświadczenie.
Uwielbia Trenta Reznora. Buduje w swojej muzyce niepowtarzalny, mroczny klimat, który sprawia, że jest wyjątkowa. Jest wokalistką, skrzypaczką i nauczycielką śpiewu. Dwa lata temu wydała fantastyczny debiut "Falling Dreams", o którym opowiadałam na łamach Soundrive. Natalia Gadzina-Grochowska występująca pod pseudonimem Shagreen już niedługo wraca z nową płytą, ale zanim to nastąpi, opowiedziała mi trochę o sobie, odpowiadając na trzynaście nietypowych pytań.
Przyglądając się przyrodzie za oknem można śmiało stwierdzić, że zbliża się wiosna - na drzewach pojawiają się pąki, rozkwitają bazie, wydłuża się dzień, ptaki śpiewają coraz chętniej i głośniej. Do takiego spojrzenia za okno zachęcają miłośników gitarowych piosenek Mike Bird i Dave Pen. Na szóstym albumie BirdPen nie bez powodu dominuje kolor żółty - ta muzyka niesie ze sobą trochę słońca w tych ponurych czasach.
W kolejnej odsłonie Szczęśliwej trzynastki znajdą coś dla siebie fani estetyki cold i dark wave. Wyczerpujących odpowiedzi na pytania udzielili mi Valisia i Antonis z greckiego duetu Strawberry Pills. Artyści zadebiutowali w październiku ubiegłego roku zainspirowanym twórczością Agathy Christie albumem "Murder To A Beat".
Szerzą grozę, strach i przerażenie, opowiadając o mordercach sprzed wieków. Pod koniec ubiegłego roku zadebiutowali EPką pod szyldem Piranha Music, która spotkała się z dobrym przyjęciem. Las Trumien poszedł za ciosem i mini-płyta bardzo szybko doczekała się albumowej kontynuacji z jeszcze większą dawką mrożących krew w żyłach historii.
Lubię, gdy muzyka oddziałuje na podświadomość, drąży w umyśle korytarze i intryguje, hipnotyzuje, a przede wszystkim nie pozostawia słuchacza obojętnym. Drugi album Five The Hierophant nie należy do tych z gatunku lekkich, łatwych i przyjemnych. To wymagające i absorbujące dzieło, które odwdzięcza się za poświęcony czas niezwykłymi doznaniami.
Prawdopodobnie nie znacie tego zespołu, ale gdy posłuchacie jego twórczości, może wydać wam się bliska i znajoma. Choć można tę muzykę wrzucić łatwo do szufladki "nordic-folk", nie należy kierować się tu klasyfikacją tak jednoznacznie. Znajdziecie tu piękne melodie na pograniczu gatunków, nawiązujące za pośrednictwem instrumentarium i estetyki do norweskich tradycji, jednak brzmiące przestrzennie i nowocześnie.
Mają za sobą długą i burzliwą przeszłość, bo działają od niemal trzech dekad. Ortodoksyjna grupa miłośników metalu ma im za złe, że porzucili rdzenny black metal na rzecz eksperymentów z innymi gatunkami. Na swojej nowej płycie łączą industrialny metal z uzależniającą melodyjnością, odkrywając przed słuchaczami nowe ścieżki i zaskakując na każdym kroku.
Wspomniałam już przy kilku okazjach, że post - rock w swojej rdzennej postaci wyeksploatował się już tak bardzo, że trudno o zaskoczenia w tej dziedzinie. Jednym z zespołów, który konsekwentnie wyłamywał się ze schematu, proponując dźwięki na pograniczu gatunkowej klasyki i delikatnych poszukiwań w obrębie innych stylistyk jest niemiecki Long Distance Calling. Artyści, chcąc pozostać w kontakcie z fanami w trudnym pandemicznym czasie wracają z nową EPką, jeszcze zręczniej niż dotychczas uciekając od przyczepianych im stylistycznych łatek.
Wszystko co dobre, kiedyś się kończy, dlatego ten odcinek muzycznych poszukiwań będzie wyjątkowy. Będzie to muzyka niepopularna, nieprzystępna, wymagająca, ale odwdzięczająca się za poświęcony czas niezwykłymi doznaniami. O wielu z tych zespołów pisałam w recenzjach i relacjach na tej stronie :).
