Post-metal niejedno ma imię. Aby się o tym przekonać, warto posłuchać muzyki zespołu Bleak Heart. Kwartet z Denver pod koniec października wydał bardzo ciekawy debiutancki album.
Tak czułam... jak tylko opublikowałam podsumowanie, posypały się wydawnictwa z 2020 roku, które gdzieś "pouciekały", a niektórych z nich po prostu trzeba posłuchać. Właśnie tak jest z nowym albumem Heather Trost. Artystkę możecie kojarzyć z projektu A Hawk And A Hacksaw, który współtworzy z mężem Jeremym Barnesem znanym z Neutral Milk Hotel. Małżeństwo prowadzi też własną wytwórnię Living Music Duplication.
Gdy ma się wrażenie, że nic już nie jest w stanie zaskoczyć i większość nowych dźwięków zaczyna nudzić pozostają dwie opcje - rezygnacja z opowiadania o muzyce albo zwiększenie wysiłków i dokopanie się w internetowych czeluściach do materiału, który przykuje uwagę. Na szczęście w takich momentach zwykle na ratunek przychodzą dźwięki z krajów północnej Europy, w tym z Islandii, która pozostaje nieprawdopodobnym źródłem inspiracji dla artystów, niezależnie od wybranej ścieżki. Debiutancki album projektu Dalalæða to propozycja dla osób szukających w muzyce eklektyzmu i nieoczywistych połączeń.
Jaki był 2020 wszyscy wiedzą. Czy mimo wszystko było coś pozytywnego? O dziwo okazuje się, że tak. To praktycznie nierealne, ale w tym dziwnym roku odbyło się całkiem sporo koncertów. Tych, w których miałam przyjemność wziąć udział było aż... czterdzieści. To niebywałe, gdy weźmiemy pod uwagę jedynie niespełna pół roku, a konkretnie styczeń, luty, pierwszą dekadę marca, koniec lipca, sierpień, wrzesień i październik. W związku z powyższym postanowiłam jakoś podsumować ten okres i wybrać porcję swoich ulubionych zdjęć, które wykonałam na koncertach w 2020 roku - bez miejsc i gradacji.
Pod każdą z fotografii znajdziecie informację, co to był za koncert i kiedy się odbył oraz link do pełnej galerii. Zapraszam!
Pora kończyć ten dziwny, niespokojny i zdecydowanie zaskakujący w negatywnym sensie rok. Czy 2021 będzie lepszy albo chociaż łatwiejszy nie wiadomo. Jak to zwykle bywa z końcem roku pojawiają się też różne podsumowania, np. te dotyczące najciekawszych wydawnictw, czy też najbardziej spektakularnych wydarzeń czy koncertów. Tym razem postanowiłam przygotować coś od siebie w kwestii najważniejszych albumów 2020 roku. Która płyta była tą najlepszą? Której słuchałam najczęściej? Która najbardziej zawiodła? Zapraszam na osobiste podsumowanie roku 2020.
2020 rok dobiega końca - może to i dobrze, choć prawdopodobnie niewiele to zmieni - początek 2021 niestety nie zwiastuje napływu pozytywnych wiadomości. Żeby nie było jednak tak całkowicie ponuro, jak co kwartał przygotowałam porcję płyt, o których nie zdążyłam szerzej opowiedzieć. Mam nadzieję, że niezależnie od ulubionego gatunku każdy, kto lubi odkrywać nową muzykę znajdzie tam coś dla siebie.
To prawdopodobnie nie jest ostatni przegląd płytowy tego roku. Jak zawsze z pewnością nie dotarłam do wielu albumów, do których powinnam i pewnie jakąś porcję z nich zbiorę jeszcze w ramach suplementu. A co z podsumowaniem roku? Zobaczycie niebawem. Póki co życzę wam spokojnych świąt.
Tym razem wstęp będzie bardzo krótki i treściwy, bo to kontynuacja historii już rozpoczętej kilka miesięcy temu. W sierpniu wspominałam o nowym, trzyczęściowym projekcie Son Luxa. Druga odsłona "Tomorrows" już jest i jest bardzo dobra.
Steven Wilson się skończył - to zdanie z pewnością usłyszymy jeszcze nie raz, wielce prawdopodobne, że w kontekście styczniowej premiery nowej płyty artysty, "The Future Bites". Dlaczego? "Bo tu już nie ten sam artysta, co kiedyś", "po Porcupine Tree nie ma śladu", "gitarę zamienił na elektronikę", "nic nie zastąpi Porcupine Tree"... a może dziesiątki innych powodów. Faktem jest, że Wilson, zresztą jak każdy artysta, ma pełne prawo być sobą i działać w zgodzie z własnymi wyborami. Tak się złożyło, że postanowił zagrać wszystkim na nosie i w momencie, gdy fani czekają na nową płytę wydać coś zupełnie innego - EPkę z B-side'ami.
Jazz niejedno ma imię. Dla jednych jest to muzyka zanurzona w tradycji nowoorleańskiej, oparta na brzmieniach big bandów, z drugiej zaś strony z jazzem bezpośrednio związane są dźwięki skupione na czystej, nieskrępowanej konwencjami improwizacji i gatunkowej fuzji. Zdecydowanie bliższy tej drugiej interpretacji tego rodzaju muzyki jest islandzki zespół Hist Og. Rok po przepięknej debiutanckiej płycie "Days Of Tundra", muzycy wracają z nowym, intrygującym materiałem.
Znacie go z King Crimson, Porcupine Tree i The Pineapple Thief. Gavin Harrison to jeden z najbardziej cenionych perkusistów ostatnich lat. Muzyk, którego flagowe brzmienie dodało niejednej już płycie niezwykłego charakteru, zmienia się wraz z jego artystycznymi poszukiwaniami. Po latach grania muzyki rockowej artysta zapragnął spróbować czegoś zupełnie innego i nagrał płytę z jazzmanem i orkiestrą. Rezultaty tych działań są porażające i zdecydowanie warte uwagi.
Jest kilku takich artystów,
którzy zamieniają w złoto niemal wszystko, czego się podejmą. Należy do nich z
pewnością Steven Wilson, który niezależnie od tego, czy nagrywa własne płyty, współpracuje
z kolegami z zespołów, czy zajmuje się miksowaniem i remasteringiem klasycznych
albumów muzyki rozrywkowej zawsze czyni to z klasą i wyczuciem. Potrafi
odnaleźć się niemal w każdym gatunku i z każdej "muzycznej sytuacji"
wyjść obronną ręką.
Nagranie przystępnej, a jednocześnie niebanalnej płyty, która pogodzi miłośników różnych muzycznych stylistyk to wyzwanie bardzo trudne. Wspominałam już o tym przy okazji kilku recenzji, ale w przypadku tego albumu nie sposób ten fakt pominąć. To kwintesencja brzmienia Silent Skies, którzy właśnie wydali swój debiutancki album.
To nie tak miało być. 2020 rok miał obfitować w koncerty i festiwale, a w grudniu wszyscy miłośnicy niebanalnych dźwięków z hałaśliwym sznytem i improwizacyjnym potencjałem mieli bawić się, jak co roku, na Space Feście w klubie B90. To byłby oczywiście scenariusz idealny, bo choć dyrektor artystyczna wydarzenia, Ania Szynwelska zapowiadała, że ubiegłoroczna edycja jest ostatnią, mieliśmy jednak iskierkę nadziei, że jednak festiwal, choćby w zmienionej formie, się odbędzie. Plany dodatkowo pokrzyżował wiadomy wirus, który dał się w tym roku we znaki praktycznie każdej branży. Aby ten rok nie kończył się tak smutno, Nasiono Records przygotowało jednak dwa koncertowe wydawnictwa, które sprawią, że będzie można poczuć się jak na festiwalu.
Wielu z nas zapamięta ten rok jako najgorszy w swoim życiu. Choć 2020 przyniósł wiele smutku, był mimo wszystko bardzo udany dla greckiej wytwórni Inner Ear Records. Jej nakładem ukazało się kilka bardzo ciekawych wydawnictw, wśród których wyróżniły się płyty Mechanimal, Electric Litany, Strawberry Pills oraz drugi album Johnny'ego Labelle. "XVIII" wypełnia głęboki, refleksyjny wokal artysty i poruszające melodie z eksperymentalnym sznytem.
Podobnie jak opisywana przeze mnie w ubiegłym miesiącu norweska Kalandra istnieją od dekady, a jednak do niedawna niewielu o nich słyszało. Pod koniec października wreszcie ukazał się ich pierwszy długogrający album. Jak informuje portal Stacja Islandia powstali na północy Islandii w Akureyri. Á Geigsgötum grają tak przystępną i przyjemną muzykę, że spodobają się praktycznie wszystkim, którzy lubią brzmienie gitar i nostalgiczne melodie.
Jak czujesz się siedząc przez większość czasu w domu? Znudzony, zmęczony, zniechęcony? Wszystko staje się monotonne, jednostajne, męczące? Szaro, nudno, smutno, a co najgorsze - końca nie widać. Mniej więcej takie emocje próbuje przywołać na swoim nowym albumie trio Lotto i od razu zaznaczę, że w przeciwieństwie do podkreślanego nastroju jest to bardzo dobra płyta - idealna na podsumowanie 2020 roku.
Gdy podejmowali współpracę, ich celem było przekraczanie granic i odkrywanie dźwięków nieoczywistych. Choć wywodzą się z różnych muzycznych światów, znaleźli wspólny
mianownik w inspiracji dokonaniami Nicka Cave'a i Davida Bowiego. Nowa szwedzka supergrupa wydała kilka dni temu swój debiut i jest to płyta zdecydowanie godna uwagi.
Są jednym z najoryginalniejszych współczesnych zespołów. To między innymi dzięki nim islandzka muzyka stała się rozpoznawalną niszą na arenie międzynarodowej. Wokalista obdarzony wyjątkowym głosem, niebanalne muzyczne połączenie post rocka, ambientu i neoklasyki, niezwykła wrażliwość - tak pokrótce można streścić to, co mają do powiedzenia Sigur Rós. Islandczycy po siedmiu latach przerwy (tyle minęło od premiery "Kveikur"), wracają z nową płytą, która, choć nie jest materiałem premierowym, zaskoczy niejednego fana.
To będzie trochę nietypowa recenzja, ale warto czasem zrobić wyjątek od reguły, szczególnie, gdy jest on związany z jednym z ulubionych artystów. Postanowiłam przyjrzeć się bliżej soundtrackowi do gry komputerowej, choć nie jestem graczem, nie czekam z wypiekami na twarzy na premierę kolejnej
części ulubionej gry strategicznej czy strzelanki. Nie spędzam godzin
przed komputerem na przechodzeniu kolejnych poziomów i czas odpoczynku raczej spędzam w nieco inny sposób. Tak się jednak składa, że ścieżka dźwiękowa towarzysząca jednej z odsłon "Assasin's Creed Valhalla" trafia idealnie w gust osoby piszącej te słowa.
Jest Duńczykiem rozkochanym w nordyckiej mitologii. 100 milionów streamów w serwisach w 2019 roku i 200 000 subskrybentów na portalu YouTube przyniosły mu angaż w popularnym serialu "Wikingowie", do którego finałowego sezonu skomponował ścieżkę dźwiękową. Produkuje własną muzykę, pracuje w radiu, gdzie dzieli się ze słuchaczami swoją pasją, szefuje niezależnej wytwórni Fimbul Records. To właśnie Mike Schæfer Olsen, który pod szyldem Danheim wydał wiosną 2020 roku nowy album.
